من یک نفر از یک جمعیت 80 میلیونی هستم ، در #سازندگی به دنیا آمدم و در #اصلاحات بزرگ شدم و در #ما_می_توانیم بزرگ تر من نه انقلاب را فهمیدم ، نه جنگ را من فقط یک عکس سه نفره بالای تخته ی کلاس اول تا پنجمم را دیدم "درود بر سه سید فاطمی ؛ ای ، خمینی و . "
من بزرگ تر که می شدم فقط می فهمیدم یک آدمی که کت و شلوار ساده می پوشد و قد کوتاهی دارد و مهربان است حکماً آدمِ بهتریست و یاد گرفته بودم آدم های مهربان را دوست بدارم یاد گرفته بودم از مردی که ریش ندارد و صدایش زشت است و می گویند خیلی پولدار است بدم بیاید
من باز هم بزرگ تر شدم ، کم کم که خاک های روی کتاب ها را کنار زدم فهمیدم یک عده به خاطر اعتقادشان می جنگند و یک عده از روی اعتقادشان رد می شوند که حضرتِ شکمشان خالی نماند
من می دیدم که بعضی ها چطور یک دفعه می روند توی تیم غریبه ها و از آن طرف سطل آشغال آتش می زنند و به خیالِ خودشان می شود صاحب خانه را کنار زد و خانه را تصرف کرد!
من ، حالای ۲۲ سالگی ، یک نفر از یک جمعیت ۸۰ میلیونی هستم . یک نفر که نشسته ام گوشه ی اتاقم و به برجام و پسابرجام فکر می کنم به این که غرورم را گذاشته اند توی جیب کتشان و برده اند آن سر دنیا انداخته اند زیر دست و پای غریبه ها به این که رفته اند به جای نانِ خالی ، گوشتِ ماهیچه بیاورند ، اما افتاده اند به دست و پای کدخدا و با یک زنبیل #از_فحش_بدتر برگشته اند ، و خودشان هم باورشان شده و نشسته اند و توی چشم هام زل زده اند و درهم پیچیده شدنِ طومارِ تحریم را تبریک می گویند! به این فکر می کنم که حالا گه قرار است بشویم ابزار و بازار #غریبه_ها زندگی چه شکلی می شود؟
پدرم مردی را می شناسد که فقط دو ماه رییس جمهورشان بوده گفته بود یک قرص نان را 36 میلیون نفر با هم می خورند اما جلوی غریبه ها سر خم نمی کنند حالا سرِ مرا و پدرِ کارگرم را و تمام دوستانم را به زور جلوی غریبه خم می کنند
ببین این ها را باید سنجاق کنم به غمِ نداشتنِ تو
در کنارِ همه ی این ها به تو فکر می کنم به تو ؛ که نیستی بنشینی با هم گریه کنیم به خاطر سرِ خم شده و غرورِ شکسته و زندگیِ پسابرجام نیستی
درباره این سایت